Becoming the Iceman
Waar zijn we toe in staat… is het mogelijk om mijn autonome zenuwstelsel nog meer te beïnvloeden dan dat ik nu al doe? Wellicht een nieuwe kans, met ditmaal wel de eindstreep. Weer een ultieme balans bereiken tussen geest en lichaam. Maximale fitheid. Inspireren van anderen en misschien ook wel mezelf.
Een combinatie van deze punten hebben mij doen besluiten om te gaan trainen voor een nieuwe uitdaging. Geïnspireerd door de halve marathon van de Iceman in Lapland heb ik besloten om een halve marathon te gaan lopen op de Weissensee in Oostenrijk.
Ditmaal wil ik een blog maken van mijn training zodat ik mijn vorderingen kan delen. Data zoals hartslag, temp en duur herstel ga ik vermelden als lering voor eenieder die hier zijn voordeel mee wil doen. Mijn geloof dat je kunt trainen tegen de kou is inmiddels rotsvast.
Mijn perceptie van kou is veranderd, de kou is mijn vriend geworden.. Zoals Wim het altijd zegt: de connectie met de natuur is hersteld. Kou heeft weer een functie en is niet louter iets waar je angst voor hebt en ongemak van ondervindt.
De manier waarop ik ga trainen heeft vorm gekregen tijdens een mooie vakantie in de Jura in Frankrijk. Het idee hing al langer in de lucht en was op de terugweg van de Kilimanjaro reeds geboren.
De vorm, hoe kan het ook anders, wordt een intensieve training, met ijs en koude baden. Vorige week ben ik begonnen. Het bad laten vollopen met kraanwater van 15 graden, mijn lichaamstemperatuur opgemeten en mijn hartslag gemeten. Wat er nog mist is een bloeddrukmeter maar zonder deze parameter te kunnen meten ben ik gedurende 15 min in het koude water gaan zitten. Alleen mijn hoofd stak nog boven het water uit. Het was al weer even geleden dat ik in een koud bad had gezeten. Deze training heb ik ook gevolgd voor het beklimmen van de Kilimanjaro. Pas nu ik weer een duidelijk doel heb en een commitment met mezelf heb afgesproken, kan ik er weer de motivatie voor opbrengen.
De twijfel heeft nog lang gezeten in het op temperatuur kunnen houden van mijn extremiteiten (handen en voeten). De beheersing van mijn core temperatuur heb ik al laten zien bij de Kili. Bij extreme kou was het voor mij echter niet mogelijk om mijn handen en voeten warm te houden. Mijn vaten in handen en voeten gaan dichtzitten en er wordt geen warm bloed meer aangeleverd. De kou treed in… Het verschil met nu en toen is dat ik mij bewust ben hoe ik dit kan trainen. Als een topsporter kan ik iedere dag mijn handen in het ijs conditioneren. Keer op keer de pijn en kou opzoeken in mijn handen. De conditionering zal wijzigen en na verloop van tijd zullen de vaten niet meer constant sluiten. Visserhanden noemen ze dat in vakjargon. Visser hebben dit natuurlijke vermogen vaak goed ontwikkeld doordat zij veel met hun handen in koud water zitten.
Het mooie van het conditioneren is dat als je bloedvaten verder open gaan staan je het minder snel koud hebt. Het opzoeken van de kou zorgt dus juist voor de beleving dat het minder koud is…. dit heb ik bij mijn vorige training heel intensief ervaren.
De 15 minuten waren zo verstreken, ik hoefde niet te rillen en stapte comfortabel uit bad. Het bleek dat mijn temperatuur toch 0.7 graden was gezakt. Aan de meter van mijn hartslag wat te zien dat mijn hartslagcoherentie was verslechterd en iets was gestegen (van 53 naar 57). De zogenaamde afterdrop was eigenlijk nog het lastigst. Dit effect was ik ook alweer (bijna) vergeten. Het duurde 45 minuten voordat mijn lichaam weer warm was. Toen ik +/- 10 minuten uit bad was kreeg ik lichte koude rillingen . Mijn bloedvaten stonden weer helemaal open en het koude bloed stroomde door mijn core systeem (hart, longen, lever, nieren). Door training wordt dit effect steeds minder en korter.
Inmiddels ben ik weer 2 baden verder en vanavond wil ik een bad nemen van 30 minuten. Streven is om mijn lichaamstemperatuur niet meer dan 0.5 graden te laten zakken. Dit lukt alleen als ik me helemaal kan ontspannen en in het ‘NU’ ben. Compleet mindful dus…. Ik ga ervoor.