Jezelf ontmoeten
Ik ontmoette hem zo’n week of 4-5 geleden tijdens een cursus/bijeenkomst “ademhaling & meditatie”. Hij viel op door zijn verschijning en zijn leeftijd. Jong, stoer en kwetsbaar.
Na de ademhalingsoefeningen was er een kleine pauze waarna we begonnen met een geleide meditatie.
Na een paar minuten werd hij onrustig. Er gebeurde blijkbaar iets in en met hem dat er duidelijk niet mocht zijn. Hij begon met zitten, ging daarna liggen, vervolgens trok hij zijn sokken en schoenen aan en vertrok hij nog tijdens de meditatie. Weg.
De paar keren erna vertrok hij telkens vóór de meditatie begon. Hij werd gaandeweg ook wat minder stug, maar het was mij niet duidelijk waar hij zo’n moeite mee had. Daarover hoeft hij mij trouwens ook geen verantwoording af te leggen.
Vanavond was hij anders. Minder stug, wat losser, haast toegankelijker. Hij zat naast me (en dit is voor het verhaal niet van belang maar ik ben zeer gevoelig voor geuren en hij had een voor mij zeer aangename lucht om zich heen, naderhand bleek het Dior te zijn) en vertelde vooraf zelfs wat over zijn eigen bedrijf. Hij was enthousiast. Tot mijn verbazing bleef hij deze avond zelfs bij de meditatie. Dit keer leek hij zich over te willen of misschien wel durven geven aan de stilte en de rust. Ik zag geen verzet. Na een paar minuten hoorde ik hem licht snurken. Het ontroerde me.
Na afloop vertelde hij verder over zijn bedrijf, zijn plannen. De vragen die ik stelde, wekten blijkbaar vertrouwen. En er ontstond onverwacht een geanimeerd en open gesprek.
Voor de avond begon, werd een nieuwe bezoeker netjes welkom geheten. En op de vraag van de cursusleider aan de andere aanwezigen: “Wat kan hij verwachten vannavond, wat gaat hij ontmoeten (onrust, verzet, ongemak) tijdens het mediteren?” hoorde ik mijn buurman antwoorden: “Zichzelf.”
Toen werd me met terugwerkende kracht duidelijk waar al die tijd zijn eigen onrust vandaan was gekomen.
Sayang
