IJskoude column

Je weet dat je op reis bent, als je squattend boven een Frans wc’tje hangt bij een tankstation: een smerige bedoening én work-out in één. Dat hoort net zo bij reizen als een thermoskan lekkere thee van thuis en krentenbollen. Het beste reisvoer OOIT. En een goed luisterboek of een Nederlandse podcast op, want dan gaat de tijd lekker snel.

Ik ga in mijn eentje op ademreis naar de Vogezen. Een paar weken geleden heb ik corona gehad en mijn adem zit nog steeds vreselijk hoog in mijn borstkas. Ik moet wat doen dus en dit kwam op mijn pad.  

Het is een leuke groep waarin ik terechtkom en vooral een heel lieve coach. Gelukkig. Ik besluit me de komende dagen overal aan over te geven. Niets is gek of stom. We liggen vaak op matjes te ademen en de coach begeleidt ons met zijn zachte stem naar diepe gebieden in onszelf. Ook mediteren we – best lastig voor mij, want mijn geest is net een vlo – en we wandelen in de bergen. 

Hoog op de berg, in een schitterend bergmeer, gaan we in zwemkleding te water. Ook dat hoort bij de ademtraining. Het is een grappig gezicht: wij kleden ons uit, maar de wandelende Fransen zijn compleet winters ingepakt met dikke mutsen, handschoenen en sjaals. Gekke Hollanders, hoor je ze denken. Dat snap ik, maar ik ga toch dat meertje in, dat ijs- en ijskoud is. Het lijf kan meer aan dan we denken, dat is de achterliggende gedachte. Hoog op de berg, in een schitterend bergmeer, gaan we te water.

Na een paar minuten bibberen in het water staan we weer op de oever. Ik frummel mijn kleren aan onder mijn handdoek, maar een van mijn mede-cursisten trekt haar natte. badpak gewoon zo uit en laat haar grote borsten even lekker in de vrije berglucht bungelen. Een ouder echtpaar dat net langsloopt, weet niet waar het moet kijken. Althans… de man keek, kreeg een por van zijn vrouw en keek toen heel duidelijk niet meer. “Ik geloof dat je bewonderd wordt”, zeg ik giechelend.

“O, prima hoor”, zegt ze en droogt haar pronte voorgevel zorgvuldig af. Wat zijn borsten toch bijzonder.

Bij terugkomst in de B&B krijgen we heerlijke Franse delicatessen voorgeschoteld. Berglucht maakt hongerig: het smaakt allemaal prima. Die middag liggen we weer op de mat te ademen en ineens snap ik het. De lucht keert diep in me terug. Heel even wil ik het tegenhouden, want ik moet er het een en ander voor loslaten en dat is eng (dit kan ik thuis nooit uitleggen, dan kijk ik in glazige ogen, maar zo werkt het wel). Maar ik laat het toe. Alles vult me met gevoel en levenskracht. En adem dus. Ik moet er bijna van huilen, zo intens is het.

De volgende dag, een dag eerder dan de bedoeling is, rijd ik naar huis. Ik hoef niet nog een wandeling in de bergen en nog een bad in een bergmeer te maken. Ik heb weer lucht. Ik heb precies waar ik voor kwam. Op naar waar ik het gelukkigst ben: thuis.