THUIS
Hoe lang ik ermee heb rondgesjouwd, weet ik niet eens precies. Maar het was lang en zwaar. Letterlijk loodzwaar.
Ik droeg het met mij mee omdat ik niet beter wist dan dat het bij me hoorde. Zo was ik immers. Het was om mij heen, dag en nacht. En dagelijks vocht ik ermee. Een vermoeiende en pijnlijke strijd. Ik begreep niet waarom, ook niet toen anderen probeerden het duidelijk te maken. Het zou lang duren voordat ik het zou gaan snappen.
Ergens onderweg tussen toen en nu realiseerde ik me dat er meer was. Medereizigers vertelden mij erover en ik werd wakker. Langzaam aan begon wat er wat te veranderen. Ik ontdekte dat er ander voedsel was dan ik gewend was tot mij te nemen. Beter, gezonder, voedzamer, anders, lekkerder. En genoot er met volle teugen van, het smaakte naar meer. Ik ontwaakte en begon eindelijk voor mijzelf te zorgen. Uit liefde en respect voor mijzelf.
Wat de overdaad met me had gedaan al die jaren, was duidelijk zichtbaar geworden. De zware last had zijn sporen achter gelaten op mijn gezondheid. Ontkennen kon niet meer. Mijn overgewicht was zowel fysiek als emotioneel enorm belastend geweest. Ik ging er letterlijk en figuurlijk onder gebukt. Maar dankzij het nieuwe voedsel ontdekte ik wat er al die tijd in mij verscholen had gezeten. En gaandeweg had ik het oude en overvloedige voedsel dan ook niet meer nodig.. Dat reduceerde ik tot normale porties en proporties. Het kreeg zijn oorspronkelijke functie terug: het gezond in stand houden van mijn lijf. Hierdoor ging ik de fysieke ballast te lijf, letterlijk. Op mijn tijd, op mijn tempo. En gelukkig had het een positief effect op mijn gezondheid. Het was op het nippertje. En mijn strijd hoefde ik niet alleen te voeren. Er waren altijd wel medereizigers die ook meestreden.
Fysiek blijft er steeds minder van mij over, maar van binnen groei ik. Dat eerste is zichtbaar voor iedereen die met zijn/haar ogen naar mij kijkt. Die innerlijke groei is alleen zichtbaar voor diegene die met andere ogen naar mij kijkt, die mij ziet. Die tot in mijn ziel wil kijken en mij durft te zien.
Werk in uitvoering. Mijn oude vertrouwde en buitengewoon schadelijke verdedigingslinie (mijn overgewicht, mijn vetschort) wordt cel voor cel afgebroken. Ik heb het niet langer nodig. Na een jarenlange zoektocht ben ik thuisgekomen. Thuis in en bij mijzelf. Een thuis waarvan maar een enkeling het bestaan weet en welkom is. Aanbellen hoeft niet, hij/zij heeft de sleutel tot mijzelf al lang in handen..
Sayang
