Ze hadden niet meer op mij gerekend – de marathon op mindset | B-Mind

Ze hadden niet meer op mij gerekend – de marathon op mindset

De kurk wordt uit het vat getrokken en het water stroomt” ~Zen gezegde

 

Mind over Matter

Na 21 km in 1.59 minuten lig ik strak op schema om de marathon in 3 uur en 58 minuten ongetraind te lopen. Ik voel irritatie in mijn bovenbenen en het lopen wordt zwaar. Zou het goed zijn om even te gaan lopen, ging door mijn hoofd. Ik volg mijn gedachten en gun mezelf bij 22 km even rust. Ik ben tenslotte op de helft wat al een gave prestatie is. Als ik na 500 meter weer wil gaan rennen kom ik niet meer op gang, schiet in een kramp en verstar.. Ik schrik! Het lijkt alsof mijn lichaam niet meer wil.. Ik probeer opnieuw te gaan rennen maar mijn kuiten reageren meteen weer met een heftige kramp. Lopen lijkt de enige oplossing. Ik zoek naar mijn ritme, ontspanning, beweging. Kramp in mijn kuiten en pijnlijke bovenbenen zijn het antwoord. Door mijn hoofd schiet de gedachte dat mijn bovenbenen waarschijnlijk mijn overbelaste knieën proberen op te vangen. Angst volgt… Mijn lichaam wil niet meer, Ik wel. Opnieuw zet ik aan: auw! Is dit nog verantwoord?

Langzaam besef ik dat ik moe ben. Ik laat de vermoeidheid even toe en deze zingt gelijk door mijn lichaam. Mijn lichaam volgt netje de wetenschap. Na 2 uur is je suikerpotje op en dit duurt 48 uur om aan te vullen. Op is op hoor ik Stans van der Poel roepen in gedachten… Ik moet wat eten maar mijn lichaam verkrampt, roept nee, dit wil ik niet. Mijn verstand zegt dat ik beter kan stoppen. Het is nog 18 kilometer, je bent net over de helft. Wie wil je nu iets bewijzen? Is het je waard om je lichaam stuk te lopen? Je zegt zelf altijd in je lessen: pijn is ho! Luister! Luister dan! Mijn hoofd wordt zwaar en echoot. Gezichten langs de weg worden vaag. Ik raak in een tunnel. Mijn lichaam wil niet meer. Muziek zwelt aan en verstilt weer. “je kunt beter stoppen joh, hoor ik iemand roepen”. Ik denk: je hebt gelijk. Ik bel mijn vrouw en meld haar dat ze de auto klaar moet houden omdat ik niet meer verwacht dat ik de tocht uit kan lopen. Vooruit, nog 1 kilometer houd ik me voor. 1 kilometer om het verschil te maken. Is dit de muur………..? Zit ik hier op mijn grens……..?

Gek genoeg is deze gedachte brandstof.. er gebeurt iets met mij. Dit is toch wat je wilde? Het rennen wil nog steeds niet lukken en ik loop voetje voor voetje. De man met een ballon 4 uur 15 passeert mij en roept: “blijven dribbelen, als je loopt wil je lichaam niet meer”. Ik denk na over wat hij zegt. Mijn lichaam wil inderdaad niet meer. Waar is het misgegaan. Ik ben moe, misselijk en geradbraakt. Van de Hel van Eindhoven en de top van de Mont Ventoux die ik ongetraind heb gehaald, heb ik van iedere kilometer genoten. Maar de marathon lijkt deze hegemonie te verstoren. De connectie mind-lichaam is belangrijk roep ik als een mantra. Ik zoek, zoek naar hoe ik mijn eigen vertrouwen kan herstellen. Weer focus kan krijgen. Wat zou ik nu zeggen als ik iemand zou coachen? Heb je pijn, zou ik waarschijnlijk vragen. Ik begin mezelf te coachen. Heb ik pijn: “nee die heb ik niet”. Oké dan is het gerechtvaardigd dat je blijft lopen. Wat was je uitgangspunt toen je hieraan begon: “kan ik ongetraind de marathon lopen”. Mooi, en kan dat: “ja daar ben ik van overtuigd”. Heel goed! Wat heb je nu nodig om verder te kunnen: “vertrouwen in mezelf”. Nou, heb je vertrouwen in jezelf: “eh ja…”. Hoe uit je dat:….. Stilte in mijn gedachten is een gevolg. Ik heb al zoveel laten zien, zoveel overwonnen. Ik voel mijn ogen vochtig worden, zouden mensen kunnen zien wat er met mij gebeurt. Heel snel schiet ik van schaamte naar trots. Ik voel ook dat mijn benen weer langzaam meewerken. Ik begin te dribbelen…. HET LUKT, HET LUKT roep ik in mezelf en ik voel dat er een klein stukje verkramping verdwijnt. Zou ik nog harder kunnen? De man met een ballon 4 uur 30 passeert. Ik probeer aan te haken, te versnellen maar dit is nog te hard. Mijn vertrouwen is nog te broos. Vechtend, zoekend, coachend en vertwijfelend vind ik het komende half uur mijn ritme terug. De man met de ballon 5 uur is mij inmiddels ook gepasseerd. Een motoragent stopt en vraagt mij om aan de linkerkant van de weg te gaan lopen omdat de halve marathon zo voorbij komt. Het voelt alsof iemand mij nog even onder water duwt. Ik herken enkele negatieve gedachten en kan ze nu laten voor wat ze zijn. Bij de bocht van Anthony Fokkerlaan kan ik weer langzaam genieten. Ben me bewust van het gejuich van mensen. Speels gooi ik mijn armen in de lucht. Iedereen begint te klappen. Wauw ik voel de energie en versnel. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik weer 9 km per uur loop. Ik zie de gezichten weer scherp en weet dat het gaat lukken. Ik haal zelfs weer mensen in. Oei dat voelt goed. In de verte zie ik mijn familie die staat te zwaaien. Tranen beginnen te stromen; de connectie is hersteld. Ook dit is gelukt. Niet in de 3 uur en 58 minuten die ik had gepland maar wel praktisch ongetraind. Uiteindelijk wordt de laatste 3 kilometer nog lastig en meer mind dan body. Alles flits als een film voorbij.
B-Mind_marathon-ongetraind-Wim-Hof-Metode-Mental-Coaching-FinishVrienden die hun longen uit hun lijf roepen (hoorde ik achteraf) mis ik geheel. Bij binnenkomst staat er 5 uur en 10 minuten op de klok. Ik hoor bij de laatste 30 die binnenkomen.

B-Mind_marathon-ongetraind-Wim-Hof-Methode-Mental-Coaching-medaille Er zijn ook geen medailles meer. Ze hadden er dit jaar op gegokt dat er minder mensen de marathon zouden uitlopen. Ze hadden dus niet meer op mij gerekend! Dat is mooi. Zo blijf ik mezelf en andere verbazen. Op dezelfde avond als ik ziek op de bank lig, denk ik dit doe ik nooit meer. Als ik na 2 dagen (gevoelsmatig) weer ben hersteld draait dit al bij. Na 6 dagen sport ik alweer voluit en ren een rondje op snelheid. Nu zeg ik: “als ik ongetraind een marathon kan lopen, dan is er meer mogelijk.” Wordt vervolgd!

Scroll naar boven
Meet je klachten
Jerome Wehrens in Balans
Mis mijn nieuwsbrief niet